گاهی وقتها فکر میکنم ما آدمها نقطه ای کشیده ایم و مرتب دور آن می چرخیم و می چرخیم! و وقتی سرمان از این همه چرخش بیهوذه گیج میرود آنوقت تازه می فهمیم که آن نقطه خودمائیم که مرتب دور خودمان می چرخیم بدون آنکه قدمی فراتر برویم.
تازه بعضی  از ما خوشبختی مان در این است که نقطه را هی بزرگتر و بزرگتر می کنیم تا تبدیل شود به یک دایره !آنوقت مسلما مسیر چرخیدنمان  حول آن دایره بیشتر میشود پس به خودمان حق می دهیم به آنهایی که هنوز نقطه اند بخندیم و مسخره شان کنیم چون ما دایره شده ایم!
غافل از اینکه   مرکز همان مرکز است گر چه قطر بیشتر شده !!!!!!     
 

به سبک آینه ها خا موشم و به شوق حضورت لرزان 
             

                                   کی مرا به تقدس وجودت 
                                                            
                                                       مهمان  میکنی؟؟؟؟؟؟؟